Ga naar inhoud

Mestreechter Geis

Wat is het? De Mestreechter Geis is niet in één woord uit te drukken. Het is een specifiek symbool, een emotie, een gevoel – de esprit van de stad. Voor iedereen kan dit iets anders betekenen. Voor de een is dit het gevoel van samenzijn en saamhorigheid, terwijl het voor een ander draait om de liefde voor de stad, wellicht zelfs een tikkeltje chauvinisme. De een vindt de Geis in het spreken van het dialect, terwijl de ander het voelt in het vieren van de Maastrichtse carnaval. Wat is volgens jou de esprit van Maastricht?

Standbeeld in het Stokstraatkwartier

Beeldhouwer Mari Andriessen wist de 'Mestreechter Geis' in een standbeeld vorm te geven. Het standbeeld op het pleintje bij de Kleine Stokstraat belichaamt de esprit, aard en het gemoed van de Maastrichtenaar. Het omvat levensvreugde, het genieten van het goede der aarde en een gevoel voor betrekkelijkheid. Ontstaan in 1955, kreeg het beeld in 1962 een prominente plek bij de Stokstraat en Maastrichter Smedenstraat als geschenk aan de burgemeester ter gelegenheid van zijn 25-jarig ambtsjubileum.

Locals aan het woord - Dit betekent de Mestreechter Geis voor hen

Haal de Geis in huis - met deze producten

De nuie Geis - Jan Janssen, Mestreech, 24 augustus 2022

Is dat get kort door de boch?
E woord
is soms genóg!

Of is dat “de kat oet de boum”?
Of de spiegel boe-in v’r-wèlle-loere

um eus zelf
en die achter us en die dao achter -gans in vertrouwe-
es kinder vaan euze Geis te besjouwe?

’t Blijf e geveul,
’t is neet mie es dat.
Meh wat is ‘t, zègk miech “wat”?

Me kint ’t neet waoge,
en toch heet ’t gewiech,
want wee wel en wee neet
alle twie weure vaan -get- betiech!

Daorum vraog iech hiel bewus:
“wat is mèt us?”

Is ’t de wijs boe-op v’r leve,
zoe vaan: geneet, want ’t doort mer eve?
Of is ’t wie veer nao zakes loere,
höbbe aandere mie bedinkinge, beter bezwoere?
Leve veer te klöchteg, te oongecompliceerd,
is dat boe ‘nen aandere ziech meugelek aon sjaggerneert?
Loere aandere nao us en dinke: “Och miene God?”

V’r kinne iemes aanders zie leve, neet leve.
Dat is geine, geine -gelökkeg- gegeve.
Zellevers zalste
tot God wèt wienie
totste veur aandere bis gewore: ’t verleie,
nostalzjie.

In deen tied is de Geis, euze Geis, e sjitterend gegeve,
’t is eus wijs, de wijs wie veer stoon in ’t leve.
Astrant en aoventouw e tikkelke méchant,
dee dat ouch wèlt, pak häöm bij z’n hand.
Daan kinste zègke: heer heet de Geis.

Dee ’t neet indirek liet blieke,
daovaan kinne v’r toch ‘t leve verrieke.
Door häöm te laote verstoon
dee Geis vaan us heet ouch diech vaandoon!

Al leefste de leve anders es veer dat vaan us,
v’r höbbe us nudeg, bewus of onbewus.
’t Maak neet oet wieste in ’t leve steis,
same, allein same, make veer, crieëre veer de Geis!