Wandeling met André Rieu

Was dit het honderdste interview met André Rieu dat ik in al die jaren gehouden heb? Ik ben de tel al lang kwijt, in die dik 35 jaar dat ik hem ken, zijn het er in ieder geval heel wat geweest. Vooral voor L1 TV, ook voor Chapeau, en nog wat andere media.

Maar 'De week van André Rieu' zoals we die deze zomer geproduceerd hebben, was toch anders dan de andere en wel vanwege de ongewone situatie. Midden op het Vrijthof maar zonder bühne, zonder fans.

De interviews met hem lopen altijd  'naturel', al zeg ik het zelf. In al die jaren bouw je een band en vertrouwen op. Hij voelt zich op z'n gemak, dat is een prettige basis voor een goed gesprek. Deze keer was ie nóg een stuk opener. Gewoon realistisch ook. Wat allemaal de gevolgen kunnen zijn voor zijn orkest en zijn bedrijf, als er nog lange tijd geen optredens zouden mogen worden gegeven.

Maar we hebben het zeker niet alleen over corona en de economie gehad. Deze keer ook, uitgebreider dan ooit, over de band met zijn stad Maastricht. Vanaf zijn kindertijd tot nu. En met overtuiging: de mooiste stad van de wereld. „Nee, ik overdrijf niet, ik meen het."

Och, een beetje chauvinisme is een Maastrichtenaar niet vreemd en André Rieu is zéker een Maastrichtenaar. Maar zijn argumenten zijn niet ondoordacht: een stad met een menselijke maat, met alle voorzieningen maar niet anoniem, een stad voor jong en oud, met veel internationale invloeden. Met een historisch centrum, met een historie tot ver voor Christus. Een levendige, gezellige stad. Druk maar ook weer niet té druk.

Voor dit interview had hij meer tijd dan anders, uren zijn we door de stad gelopen. En hij vond het leuk. Stuurde me na de uitzendingen (vijf afleveringen) steeds een app hoe hij ervan genoten had.

En niet eens verrassend: al die reacties die ik kreeg op Facebook, van fans uit heel de wereld. Ik weet niet of ze hadden gekeken met Google-translate in de aanslag, maar kennelijk begrepen ze de boodschap.

Leuk was bijvoorbeeld het moment dat we stil bleven staan voor het voormalige café 't Knijpke in de Bernardusstraat. Daar had hij een van zijn eerste optredens, 45 jaar geleden. „Ja, zo oud ben ik al", zei hij er lachend bij. Zo'n moment waarop je goed merkt hoe gemakkelijk hij kan relativeren, met beide benen op de grond staat.