“In dit paleis is iedereen koning”
De klokken luiden. We mogen naar binnen: de Papyruszaal is geopend! Mensen stromen vanuit alle ingangen de zaal binnen. Er klinkt geroezemoes, gelach, er wordt gezwaaid naar bekenden. Samen met honderden anderen controleer ik mijn stoelnummer en zak neer in het rood, fauteuil-achtige pluche. Vanuit het balkon heb je altijd goed zicht; van boven kan je alles overzien. Aan weerskanten van de zaal hangen oranje-rode doeken. Het lijkt intiemer dan voorheen. Ik voel me direct op mijn gemak, de sfeer in de zaal is goed en de drukte is gezellig. De stemmen verstommen, het geluid van kletsende mensen wordt zachter en zachter, de lichten verzwakken. Applaus.
Laat de koning maar komen!
In zijn welkomstwoord verzekert theaterdirecteur Jean Boelen ons dat het vanavond “één groot feest” gaat worden en terwijl ik mijn ogen door de zaal laat gaan, vang ik details op die me zowel akoestisch als visueel verblijden. Direct valt het me op hoe zuiver, helder en prettig het geluid klinkt. De spreker hoeft geen enkele moeite te doen om verstaanbaar te zijn. Ik hoor het karakter van de stem, zijn geluid zónder enige ruis. Het gestalte van de spreker steekt mooi af tegen de donkerblauw fluwelen gordijnen, die mij in combinatie met de ronde spot in een Lynch-achtige mysterieuze sfeer laat wanen. En laat ik daar nu erg van houden; mysterie. Fluweel. Een goede spot. In een feestelijk roze jurk spreekt burgermeester Annemarie Penn-te Strake ons heuglijk toe: “onze stad blijft serieus investeren in cultuur en met dit theater beschikken we over een prachtig cultureel rijkdom. Laat de koning maar komen!” Weer applaus, en dan… eindelijk. Het begint. King Lear zal de eerste koning zijn die ons theater bezoekt. Het licht gaat uit en langzaam openen de gordijnen. Dit is magisch, ik besef het weer: we zijn in het theater!
Gekken in de nacht
Lieflijk, doch mysterieus klinken kraakheldere cellotonen tussen de gordijnen vandaan. Een breekbaar, hoge mannenstem valt bij met gezang. Enorme schaduwen worden zichtbaar; monsters van mensen op de muren. De komende twee en een half uur bevind ik me in een wereld vol gekken, vol wijzen, een wereld met een koning en met narren, met steden en volkeren die toegesproken moeten worden. Een wereld met enorme bossen en stormen, met zij die niets liever willen dan leven en met hen die alleen nog maar kunnen sterven. Keer op keer. Het is nog steeds van belang dat dit verhaal verteld wordt. Omdat de gewone mens ook miserie ondervindt. Omdat je pas ouder mag worden als je wijzer bent. Omdat we allemaal gekken zijn in de nacht.
King Lear is een spektakel, met bomen die dansen in de wind, met lichtvoetige taal die zowel hilarisch als dreigend kan zijn op hetzelfde moment. Ik heb gelachen om de grapjes van de nar en van Kent. Ik ben geschrokken door het geluid als moordwapen en het licht als ontketening van oorlog. Ik ben geraakt door de scene tussen een vader en een zoon die van elkaar vervreemd zijn geraakt en elkaar nu opnieuw ontmoeten als onbekenden.
Ik vraag me af welke rol ík speel; “Wie is de rechter, wie is de dief?” Wie heeft schuld? Wie laat zijn sporen achter en wie zal er over die sporen lopen, in mijn voetstappen kruipen en er vandoor gaan? De akoestiek is fantastisch en het rode pluche onder mij zorgt ervoor dat dit een zeer comfortabele droomwereld is. Een waarin we allemaal schuldig zijn. Een waarin we leren springen, ook al weten we dat we niet kunnen vliegen. “De mens is in essentie niets meer dan een naakt, tweebenig wezen.” Maar weet wel, niet elke nacht is een beste nacht om naakt te zwemmen. “Het zijn zware dagen, maar wij zullen dat gewicht moeten dragen. Ons niet laten leiden door eigenbelang, slechts regeren vanuit het hart.”
Nieuwsgierig geworden naar de vernieuwde zaal en de voorstellingen in Theater aan het Vrijthof? Klik dan hier.
Fotografie foto 1, 3, 4: Luka Kluskens. Foto 2: Ben van Duin.
Naar aanleiding van de opening van de vernieuwde Papyruszaal in Theater aan het Vrijthof en de hiervoor speciaal geproduceerde voorstelling King Lear van Toneelgroep Maastricht schreven vier bloggers hun persoonlijke ervaringen en verhaal op.
Luka is 20 jaar oud en tweedejaarsstudente aan de acteursopleiding van de Toneelacademie in Maastricht. Haar vrije tijd besteedt ze aan schrijven, fotograferen en filmen. ‘Kunst en cultuur stelt vragen, verbindt, laat groeien en doet bloeien. Het houdt ons in beweging. Het houdt een spiegel voor en laat ons weer dichter tot onszelf komen. Het maakt de wereld vaak een beetje mooier én het kan haar veranderen. Sterker nog: het verandert haar. Het is grensoverschrijdend. En voor altijd.’